Samen uit het diepe klauteren
In 2016 raakt fotograaf en grafisch vormgever Gery ter Velde (51) uit De Zilk in coma na een duikongeluk bij Sardinië. Wanneer ze na achttien dagen uit de coma ontwaakt, kan ze alleen haar gezicht bewegen. Een maandenlange periode in ziekenhuizen en een revalidatiecentrum volgt. Sindsdien werkt ze, samen met haar partner en zorgverlener Ted Huikeshoven, thuis in De Zilk aan haar herstel. De hulp die ze daarbij van onder meer ZorgMies ontvangen, is daarbij broodnodig.
Gaatje in het hart
“We hadden een goede duik gehad, maar het ging mis toen we weer op de boot zaten. Gery vertelde dat ze zich niet lekker voelde. Voordat we het wisten, viel ze weg en raakte in een coma. Na negentien jaar probleemloos duiken liep het plots slecht af. Achteraf bleek dat ze een aangeboren gaatje in haar hart had. Daardoor kwamen belletjes in haar bloedsomloop terecht, die uiteindelijk in haar hoofd kwamen en hersenletsel veroorzaakten.”
Leven op de kop
“Het ongeluk veranderde ons hele leven compleet. Gery had haar eigen bedrijf als fotograaf en vormgever, ik stond op het punt met een nieuwe baan te beginnen en we hadden net een huis gekocht. Nog even op vakantie en dan beginnen we met de verbouwing, dat was het idee. Maar dat ging dus niet door. Toen Gery zeven maanden na het ongeluk weer naar huis kwam, had ze intensieve hulp nodig. Marente thuiszorg kwam in de ochtenden helpen met douchen en aankleden, waarna vrienden en familie bij Gery bleef tot ik thuis kwam uit mijn werk en met Gery naar therapie kon.”
Baan opgezegd
“Gery was dan wel thuis, ze was nog lang niet de oude. Daarom gingen we twee maanden naar Spanje, daar kon ze een intensief revalidatietraject doorlopen. Maar toen we thuis kwamen, bleek dat Marente het contract had opgezegd. We waren te lang weg geweest en kwamen op een wachtlijst. We moesten een andere oplossing zoeken. Ik heb mijn baan opgezegd om voor Gery te gaan zorgen, samen met twee ZZP’ers en ZorgMies.”
Psychisch zwaar
“Voor ons is de hulp die we van onder andere Zorgmies krijgen erg belangrijk. Ze helpen Gery dagelijks met douchen en aankleden, zodat we op tijd naar therapie kunnen. Dat is voor mij een enorme mentale ontlasting, want het is psychisch best zwaar om fulltime te moeten zorgen. Het levert soms stress en spanningen op, ook bij Gery. Hoewel het langzaam gaat, zien we nog steeds vooruitgang. Met pieken en dalen, dat wel. Zo hebben we allebei corona gehad waardoor onze hulp niet meer kon komen. Ik moest de zorg op me nemen, ook al was ik behoorlijk ziek.”
Focus op herstel
“Ondanks alle tegenslag hebben we ons ingesteld op vooruitgang, prognoses hebben we losgelaten. Wij gaan ervan uit dat Gery steeds verder zal herstellen. Verkopers van trapliften hoeven bij ons niet aan te kloppen. Ze wil weer kunnen lopen en haar beroep van fotograaf weer oppakken. We proberen Gery aan het leven aan te passen en het leven niet aan Gery. Samen klauteren we uit het diepe dal. ZorgMies is in deze fase heel belangrijk voor ons. Zonder hen zou intensieve revalidatie niet mogelijk zijn.”