Achterstanden met betalen

Opeens stond er een deurwaarder voorde deur. Niet een, maar meteen een stuk of vijf achter elkaar. We hadden vier maanden huurachterstand. Ik stond helemaal stijf van de schrik, wat je dan voelt is niet te beschrijven. Mijn man Alexander had de rekeningen verstopt en had me niet verteld dat we ze niet meer konden betalen. We gingen naar de gemeente voor hulp. Dat liep helemaal verkeerd, de problemen werden alleen maar erger. De achterstand voor de zorgverzekering, energie en huur was opgelopen tot drie maanden en er dreigde huisuitzetting.

‍

Emotioneel zwaar

Alexander bleek ernstige problemen met zijn gezondheid te hebben, dus alles kwam op mij neer. We kwamen in de schuldsanering maar het werd me allemaal te veel en ik raakte in een depressie. Het huis was een grote bende. Het interesseerde me niet meer, terwijl ik altijd een pietje precies ben geweest. Ik wist niet meer wat ik deed, het was emotioneel echt heel zwaar. Naar de buitenwereld hield ik me groot. Ik heb heel veel gehuild, maar niemand heeft iets gemerkt. Ik schaamde me zo. Het was dus best moeilijk om contact te zoeken met Schuldhulpmaatje. Dan moet je alles weer vertellen en opnieuw van alles uitzoeken. Het gaat niet alleen om het financiële plaatje, maar om je hele privéleven. Gelukkig kon ons ‘maatje’ ons gedurende het hele proces van de schuldsanering ondersteunen. Dat gaf rust.

‍

Zelf weer opbouwen

Ik kon niet zo goed met de computer overweg. Dat heeft ons Schuldhulpmaatje me uitgelegd, want tegenwoordig gaat alles digitaal, je krijgt niets meer op papier. Nu houd ik de geldzaken bij. Vorige maand konden we, met dank aan Schuldhulpmaatje, na drie jaar eindelijk de schuldsanering afsluiten. Nu moeten we alles weer opbouwen en zelf gaan doen. Dat is wel spannend. Mijn man heeft weer een baan en met zijn gezondheid gaat het de goede kant op. Met mij gaat het ook weer beter.
*De namen in dit artikel zijn op verzoek van de geïnterviewde gefingeerd.