Verdriet

“In de eerste maanden na het overlijden van Gerard leefde ik op een soort automatische piloot. Daarna merkte ik pas echt hoe erg dit verlies is, en dat wordt alleen maar erger. We zijn 62 jaar bij elkaar geweest en waren een echte twee-eenheid, deden alles samen. En hij was mijn grote steun en toeverlaat. Nu ben ik hele dagen alleen, ga alleen slapen en wordt alleen wakker. Ik word er heel verdrietig van. Naaien is altijd een hobby van me geweest en dat doe ik nu nog steeds, zo goed en zo kwaad als het kan. Zo heb ik een kleedje van Gerards stropdassen gemaakt en een sjaal van zijn truien. Zo is hij toch nog een beetje bij me.”

‍

Ontmoetingen

“Op een gegeven moment kwam een kennis naar me toe en die adviseerde contact op te nemen met mensen van Met je Hart. Ze zijn bij me langs geweest en wat ze doen, sprak me aan. Sindsdien ga ik regelmatig met ze op pad. Ik voel me heerlijk bij hun op m’n gemak en het is ook fijn om andere mensen en soms oude bekenden te ontmoeten. Meestal is het een groepje van een acht. Ze halen je op, we doen iets leuks met elkaar, drinken een bakkie of gaan ergens lunchen en na een paar uur brengen ze je weer thuis. Ze doen zó hun best voor je, heel fijn. Heel bijzonder dat vrijwilligers dat voor ons willen doen.”

‍

Iets om naar uit te kijken

“De ontmoetingen zijn altijd gezelligen ik kom opgewekt thuis. En ik heb weer iets om naar uit te kijken. Alleen achterblijven is zwaar als je zo langsamen bent geweest en zoveel samen hebt meegemaakt. Niks en niemand kan het verlies van Gerard goedmaken en mijn verdriet verzachten, maar Met je Hart helpt me mijn gevoelens van eenzaamheid dragelijker te maken.”